Verdwalen is leuk

 

Je loopt vanuit camping Huttopia De Meinweg direct het gelijknamige Nationaal Park in.

Voor mijn werk bracht ik een waardevol bezoek aan de nieuwe camping Huttopia De Meinweg in het zuiden van ons land. Natuurlijk gingen de hardloopschoenen mee in de kleine tas. De Meinweg is de naam van het Nationaal Park dat direct aan deze camping is verbonden. Schitterend om in te lopen.

Na een overnachting in een ‘Trappeur’ tent van Huttopia was ik al op tijd wakker, vooral voor een zaterdagmorgen. Zonlicht drong al snel door op die warme zomerdag die uiteindelijk de 30 graden grens doorbrak. Het was tijd voor een korte training door dit kleine Nationaal Park. Nou, klein is het niet als je ook het Duitse deel erbij telt. Dan wordt het opeens een groots gebied. Gelukkig houdt natuur zich niet aan grenzen. Als je er een lange trail van wilt maken dan kan dat zeker.

80 meter omhoog
Ik draafde langs gebieden met gras, daarna weer bos en ik kruiste de IJzeren Rijn. Die vermaarde spoorlijn van België over Nederland naar Duitsland. Heuvelop en heuvelaf. Goed om te weten als je in dat gebied loopt, door de aardkrachten is het omhoog geduwd. Er komen maar liefst 3 aardbreuken voor in dit gebied. Je merkt het in het begin, je loopt alsmaar omhoog. Je klimt door tot 80 meter boven NAP. Maar met al die bochten die ik liep in dit trainingsrondje heb ik heel veel stijgingsmeters gemaakt. De benaming van het type landschap is ‘terassenlandschap’ en dat is als terrein voor hardlopers heerlijk. Het varieert van zanderig, naar bos, naar grasland. Het is arme grond maar het is rijk aan dier- en plantenleven.

Euh, hoe zat het ook alweer met de weg terug?
Op de digitale kaart ontdekte ik een uitkijktoren. Dat zijn van die leuke punten om naar toe te rennen. Het is zo een simpele maar stevige toren van houten palen en je kijkt uit over het heidegebied. Na wat bewonderende blikken daalde ik af en ging het verder over dit keer de zandpaden. Maar hoe zat het ook alweer? Ergens moest ik weer terug naar de hoofdweg. Maar die loopt daar schuin door het gebied en ergens zit de kruising voor de weg terug.

“Verdwalen is toch leuk?”
Net op dat moment kom ik een blije wandelaar tegen. Net als ik ook gewoon aan het genieten op de zaterdagochtend. We delen even wat woorden over hoe bijzonder mooi De Meinweg is. Ik vraag hem of hij bekend is met het gebied en of ik het pad rechts moet nemen om op de centrale weg te komen? Ja, is het bevestigende antwoord. “Maar verdwalen is toch leuk?” zegt de man.

Zeker. Daar heeft hij helemaal gelijk en dat past ook bij hoe ik in het hardlopen sta. Maar soms kruisen praktische zaken het verdwalen. Ik had graag nog wat meer Meinweg kilometers gemaakt. Dat verdwalen is echt een aantrekkelijke optie. Maar een kleine blessure en veel minder trainingskilometers in de benen houden me tegen. Daarbij weet ik niet zeker hoe makkelijk ik weer op de route terug naar de camping kom. Toch hielp die boodschap over ‘leuk verdwalen’. Ik plakte er nog een kilometertje bij. De weg terug kwam eerder in beeld dan ik dacht. Ik rolde weer van hoog naar laag. Weer een ervaring rijker.

Géén uitlaatgassen
Misschien een volgende keer echt een trail uitzetten en dan de cross-over naar Duitsland maken. Leuk feitje, dat goed is voor je gezondheid. De beheerder Staatsbosbeheer kampt bij De Meinweg met een teveel aan stikstof. Dat hebben ze gedeeltelijk aangepakt door aan de buitenkanten van het park verbodsborden te plaatsen voor vervoer door het Nationaal Park met een brandstofmotor. Heerlijk toch als hardloper, géén uitlaatgassen. Er kan een auto voorbij komen maar dat is dan een lokale bewoner en die hebben ontheffing.