Marathon lopen in negatieve split of met een vlak schema?

 Sifan Hassan sprintte de laatste tweehonderd meter weg van haar concurrente en pakte op 11 augustus het marathongoud van de Olympische Spelen in Parijs. Willem-Paul Wiertz gaf vooraf aan de marathon uitleg wat een goede strategie kan zijn voor 'gewone hardlopers' zoals jij en ik voor een goed marathonresultaat.

 

Wiertz is van het Kenniscentrum Sport & Bewegen. Hij laat een interessante ontwikkeling zien in zijn commentaar, de trend van marathons in een negatieve split lopen in vergelijking met een vlak schema.

 

Behalve voor de wereldtoppers, die gaan strijden om een felbegeerde olympische medaille, zal er deze keer voor het eerst ook een marathon voor amateurlopers starten. Een belangrijke uitdaging voor profs én amateurs is het verdelen van hun energie. Als ze te snel starten, kunnen ze de man met de hamer tegenkomen; starten ze te langzaam, dan wordt het moeilijk om een toptijd te lopen.

 

Maar wat is dan de ideale strategie? Uit wetenschappelijk onderzoek, dat alle wereldrecords van mannelijke lopers op de marathon tussen 1967 en 2014 analyseerde, blijkt dat sinds de jaren 90 de meeste wereldrecords worden gelopen met een kleine ‘negatieve split’. Dit betekent dat lopers de tweede helft van de marathon ietsje sneller afleggen dan de eerste helft.

 

Door de jaren heen is het snelheidsverschil tussen de eerste en de tweede helft van de marathon bovendien steeds kleiner geworden. Wetenschappers denken daarom dat het met een helemaal vlak schema nóg sneller kan. Volgens hen zouden lopers voor de snelste eindtijd dus een zo constant mogelijk tempo moeten lopen.

 

Voordelen pacer en groep

Amateurlopers kunnen een ‘haas’ of pacer volgen – een andere loper die in het gewenste tempo loopt – om een zo vlak mogelijk schema te lopen. De olympische atleten hebben die luxe niet. Voor hen is het voordelig om in een groepje te lopen; dat helpt om een constant tempo te lopen en heeft als bijkomend voordeel dat ze minder last hebben van de luchtweerstand, doordat er mensen om hen heen lopen. Het loont dus om van tevoren te onderzoeken wie goede groepsgenoten zijn om een vlak schema mee te lopen.

 

Wiertz verwijst naar een wetenschappelijk artikel uit 2018 voor de onderbouwing.

 

Persoonlijk is de ervaring dat het niet alleen de factor luchtweerstand is die het lopen in een groep aantrekkelijk maakt. De motivatie om bij een groep aangehaakt te blijven, levert je ook veel op. Die mentale connectie laat je op een hoger niveau lopen dan je van tevoren had bedacht.